نگاهي به دين و دينداري

نگاهی به دین و دینداری سخن از دين همواره يکي از مهم ترين مباحث در زندگي آدمي بوده است و تجربه ي جامعه گرايي صرف، آنچنانکه در شوروي مبنا بود نشان مي دهد که باور براي آدمي، در هر زماني، نيازي بنيادين است و بي آن آدمي رو به پوچي مي رود. از سوي ديگر باورمند بودن همواره از آغازي که مي توان براي زندگي متمدنانه ي بشر در نظر گرفت با او بوده است و اين نيز نشان مي دهد که مبدايي که ما از آن برخاستيم اثري ژرف در ما دارد. خرد با مطرح شدن وجود خدا آنرا تصديق مي نمايد و مي پذيرد براي اين جهان شگرف با همه ي بزرگي و بي کرانه بودنش علتي بايد باشد محيط بر آن و خارج از ظرف زمان و مکان و محدوديت ها و نيازهاي اين جهاني از آنجمله بي نيازي در همه ي اموري است که فکر آدمي به آن مي رسد و از آنجمله است بي نيازي در داشتن علتگذشته از آن درون آدمي نيز ازو خبر مي دهدو شايد بيشتر پيامبران ازآنرو به پيامبري رسيدند که مدت هاي بسيار در تنهايي به سر مي بردند( مانند زردشت، موسي يا پيامبر اسلام) و با خود و در نتيجه با خدا در خلوت بودند. نخستين چيزي که مي بايد مورد توجه باشد آنست که آدمي بايد از همه ي اديان و باديدي فراديني به آنها نگاه کند و نبايد از موضع يک متدين و با پافشاري بر باور خود از اديان سخن براند؛ بايد همه ي اديان را به يک چشم نگريست و يا همه ي انديشمندان يا به عبارت ديگر همه ي پيامبران را به يک ديد نگريست و ميان آنها تفاوت قائل نبود خرد آدمي با انديشه ي ژرف مي تواند پي بوجود خدا ببرد و مي پذيرد براي اين جهان شگرف با همه ي بزرگي و بي کرانه بودنش علتي بايد باشد محيط بر آن و خارج از ظرف زمان و مکان و محدوديت ها و نيازهاي اين جهاني از آنجمله بي نيازي در همه ي اموري است که فکر آدمي به آن مي رسد و از آنجمله است بي نيازي در داشتن علت.گذشته از آن، درون آدمي نيز ازو خبر مي دهد.الکسيس کارل در کتاب نيايش بيان می دارد که نيايش با خدا نيازی است که از ژرفای فطرت انسانی می جوشد و به روان و انديشه صفا و لطافت و کمال می بخشد. وی می گويد که دعا بر خلاف سخن نشانه ی ناتوانی انسان نيست؛ که عاملی است که آدمی را همواره با کانون معنوی وجود پيوند می دهد و دعا خواستهای بزرگ انسانی است و بيان آرزوهای بلند اخلاقی و اجتماعی. شايد بيشتر پيامبران ازآنرو به پيامبري رسيدند که مدت هاي بسيار در تنهايي به سر مي بردند (مانند زردشت، موسي يا پيامبر اسلام) و با خود و در نتيجه با خدا در خلوت بودند. البته درک مفهوم خداي جهان، بستگي به سطح فکر مردمان دارد، از اينرو مي بايد گفت که با پيشرفت جامعه ي بشري و رشد انديشه، آدمي مي تواند تا اندازه اي به حقيقت هاي جهان پي ببرد.